Süleyman ibn Davud ibn əl-Carud, "Müsnəd Əbi Davud ət-Təyalisi", cild 3, səhifə 5-6:

حَدَّثَنَا يُونُسُ قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو دَاوُدَ قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو عَوَانَةَ، عَنْ فِرَاسِ بْنِ يَحْيَى، عَنِ الشَّعْبِيِّ، عَنْ مَسْرُوقٍ، عَنْ عَائِشَةَ، رَضِيَ اللَّهُ عَنْهَا قَالَتْ: كُنَّا عِنْدَ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فِي مَرَضِهِ الَّذِي مَاتَ فِيهِ، مَا يُغَادِرُ مِنَّا وَاحِدَةً، إِذْ جَاءَتْ فَاطِمَةُ تَمْشِي مَا تُخْطِئُ مِشْيَتُهَا مِنْ مِشْيَةِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ شَيْئًا، فَلَمَّا رَآهَا قَالَ: «مَرْحَبًا بِابْنَتِي» فَأَقْعَدَهَا عَنْ يَمِينِهِ، أَوْ عَنْ يَسَارِهِ، ثُمَّ سَارَّهَا بِشَيْءٍ فَبَكَتْ، فَقُلْتُ لَهَا أَنَا مِنْ بَيْنِ نِسَائِهِ: خَصَّكِ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مِنْ بَيْنِنَا بِالسِّرَارِ وَأَنْتِ تَبْكِينَ؟ ثُمَّ سَارَّهَا بِشَيْءٍ فَضَحِكَتْ، قَالَ: فَقُلْتُ لَهَا: أَقْسَمْتُ عَلَيْكِ بِحَقِّي، أَوْ بِمَا لِي عَلَيْكِ مِنَ الْحَقِّ، لَمَا أَخْبَرْتِينِي، قَالَتْ: مَا كُنْتُ لِأُفْشِيَ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ سِرَّهُ، قَالَتْ: فَلَمَّا تُوُفِّيَ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ سَأَلْتُهَا، فَقَالَتْ: أَمَّا الْآنَ فَنَعَمْ، أَمَّا بُكَائِي، فَإِنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ لِي: «إِنَّ جِبْرِيلَ عَلَيْهِ السَّلَامُ كَانَ يَعْرِضُ عَلَيَّ الْقُرْآنَ كُلَّ عَامٍ مَرَّةً، فَعَرَضَهُ عَلَيَّ الْعَامَ مَرَّتَيْنِ، وَلَا أُرَى أَجَلِي إِلَّا قَدِ اقْتَرَبَ» فَبَكَيْتُ، فَقَالَ لِي: «اتَّقِي اللَّهَ وَاصْبِرِي؛ فَإِنِّي أَنَا لَكِ نِعْمَ السَّلَفُ» ، ثُمَّ قَالَ: «يَا فَاطِمَةُ، أَمَا تَرْضَيْنَ أَنْ تَكُونِي سَيِّدَةَ نِسَاءِ الْعَالَمِينَ» ، «أَوْ سَيِّدَةَ نِسَاءِ هَذِهِ الْأُمَّةِ» ، فَضَحِكْتُ

Bizə Yunus nəql edib dedi: bizə Əbu Davud nəql edib dedi: bizə Əbu Əvanə, Firas ibn Yəhyadan, o əş-Şabidən, o Məsruqdan, o da Aişədən nəql edib dedi:

“Allah Rəsulunun (sallallahu əleyhi [və alihi] və səlləm) vəfat etdiyi xəstəliyi zamanı biz o həzrətin hüzurunda idik. O, bizlərdən heç birini hüzurundan çıxarmamışdı. Bu zaman Fatimə gəldi. Onun yerişi Allah Rəsulunun (sallallahu əleyhi [və alihi] və səlləm) yerişindən qətiyyən fərqlənmirdi. Allah Rəsulu onu görüncə dedi: “Mərhəba qızıma (qızım xoş gəlib)!” Bundan sonra onu sağ tərəfində - və ya sol tərəfində - əyləşdirdi. Sonra ona bir sirr dedi və Fatimə ağladı. Mən Peyğəmbərin xanımlarının arasından ona dedim: “Allah Rəsulu (sallallahu əleyhi [və alihi] və səlləm) bizim aramızdan yalnız səni sirrlərinə məhrəm etdi, amma sən ağlayırsan?” Budan sonra Peyğəmbər ona (başqa) bir sirr dedi və o güldü. Mən ona dedim: “Səni öz haqqıma and verirəm – və ya səni sənin üzərində olan haqqıma and verirəm –, sənə deyilənləri (mənə de).” Fatimə dedi: “Mən Allah Rəsulunun (sallallahu əleyhi [və alihi] və səlləm) sirrini ifşa etmərəm.” Aişə deyir: “Elə ki, Peyğəmbər vəfat etdi, (həmin şey barədə yenidən) Fatiməyə sual verdim. Dedi: “İndi olar. Ağlamağıma gəlincə, Allah Rəsulu (sallallahu əleyhi [və alihi] və səlləm) mənə dedi ki: “Cəbrail əleyhis-səlam hər ildə bir dəfə Quranı mənə təqdim edirdi, bu il isə onu mənə iki dəfə təqdim etdi. Mən əcəlimin yaxınlaşdığını düşünürəm. Buna görə də mən ağladım.” Sonra mənə dedi: “Allahdan qorx, səbr et. Həqiqətən də mən sənin üçün çox gözəl sələfəm. ” Sonra dedi: “Ey Fatimə, məgər razı olmazsan ki, aləm qadınlarının ən üstünü olasan?” və ya: “bu ümmətin qadınlarının ən üstünü olasan?” Buna görə də mən güldüm.”

Fotoşəkil: Süleyman ibn Davud ibn əl-Carud, Müsnəd Əbi Davud ət-Təyalisi, c.3, s.5-6; Hicr nəşriyyatı, 1419/1999; təhqiq: Doktor Muhəmməd ibn Əbdül-Muhsin ət-Turki