Şeyx Təbəri (r.a) yazır:

 

حدثني أبو إسحاق إبراهيم بن أحمد الطبري القاضي، قال: أخبرنا القاضي أبو الحسين علي بن عمر بن الحسن بن علي بن مالك السياري، قال: أخبرنا محمد بن زكريا الغلابي، قال: حدثنا جعفر بن محمد بن عمارة الكندي، قال: حدثني أبي، عن جابر الجعفي، عن أبي جعفر محمد بن علي، عن أبيه علي بن الحسين (عليهم السلام)، عن محمد بن عمار بن ياسر، قال: سمعت أبي عمار بن ياسر يقول: سمعت رسول الله (صلى الله عليه وآله) يقول لعلي يوم زوجه فاطمة: يا علي، ارفع رأسك إلى السماء فانظر ما ترى. قال: أرى جوار مزينات، معهن هدايا. قال: فأولئك خدمك وخدم فاطمة في الجنة، انطلق إلى منزلك، ولا تحدث شيئا حتى آتيك. فما كان إلا أن مضى رسول الله إلى منزله، وأمرني أن أهدي لها طيبا. قال عمار: فلما كان من الغد جئت إلى منزل فاطمة ومعي الطيب، فقالت: يا أبا اليقظان، ما هذا الطيب؟ قلت: طيب أمرني به أبوك أن أهديه لك. فقالت: والله، لقد أتاني من السماء طيب مع جوار من الحور العين، وإن فيهن جارية حسناء كأنها القمر ليلة البدر، فقلت: من بعث بهذا الطيب؟ فقالت: دفعه إلي رضوان خازن الجنة، وأمر هؤلاء الجواري أن ينحدرن معي، ومع كل واحدة منهن ثمرة من ثمار الجنة في اليد اليمنى، وفي اليد اليسرى نخبة من رياحين الجنة. فنظرت إلى الجواري وإلى حسنهن، فقلت: لمن أنتن؟ فقلن: نحن لك، ولأهل بيتك، ولشيعتك من المؤمنين، فقلت: أفيكن من أزواج ابن عمي أحد؟ قلن: أنت زوجته في الدنيا والآخرة، ونحن خدمك وخدم ذريتك. وحملت بالحسن، فلما رزقته حملت بعد أربعين يوما بالحسين، ورزقت زينب وأم كلثوم، وحملت بمحسن، فلما قبض رسول الله (صلى الله عليه وآله)، وجرى ما جرى في يوم دخول القوم عليها دارها، وإخراج ابن عمها أمير المؤمنين (عليه السلام)، وما لحقها من الرجل أسقطت به ولدا تماما، وكان ذلك أصل مرضها ووفاتها (صلوات الله عليها). خبر مصحفها (صلوات الله عليها)

 

“Mənə Əbu İshaq İbrahim b. Əhməd ət-Təbəri əl-Qadi rəvayət etdi və dedi: “Bizə əl-Qadi Əbül-Hüseyn Əli b. Ömər b. Həsən b. Əli b. Malik əs-Səyyari xəbər verdi və dedi: “Bizə Məhəmməd b. Zəkəriyya əl-Ğalləbi xəbər verdi və dedi: “Bizə Cəfər b. Məhəmməd b. Əmmar əl-Kindi rəvayət etdi və dedi: “Mənə atam rəvayət etdi və dedi: “Cabir əl-Cufidən, o Əbi Cəfər Məhəmməd b. Əlidən (ə.s), o da atası Əli b. Hüseyndən (ə.s) o da Məhəmməd b. Əmmar b. Yasirdən (ə.s) rəvayət edərək dedi: “Atam Əmmar b. Yasirin (ə.s) belə dediyini eşitdim: “Peyğəmbər (s) İmam Əlini (ə.s) xanım Fatimə (s.ə) ilə evləndirdiyi gün Əliyə belə dediyini eşitdim: “Ey Əli, başını səmaya qaldır, bax nə görürsən?” Əli (ə.s) dedi: “Yanında hədiyyələr olan cariyələr görürəm”. Peyğəmbər (s) dedi: “Onlar Cənnətdə sənin və Fatimənin xidmətçiləridirlər. Get evinə. Sənin yanına gələnədək heç bir şey danışma”. Əmmar (ə.s) dedi: “Peyğəmbər (s) öz evinə dönüncə mənə göstəriş verdi ki, xanım Fatimə (s.ə) üçün hədiyyə olaraq bir ətir aparım”. Sonra, Əmmar (ə.s) dedi: “Səhəri gün aldığım ətirlə birlikdə xanım Fatimənin (s.ə) evinə gəldim. Xanım (s.ə) dedi: “Ey Əba Yəqzan, bu ətir nədir?” Əmmar (ə.s) dedi: “Bu bir ətirdir ki, atan mənə əmr etdi ki, onu sənə hədiyyə edəm”. Xanım (s.ə) buyurdu: “Allaha and olsun, səmadan hurilərdən olan bir neçə cariyə ilə birlikdə mənim üçün bir ətir gəlib. Onların içərisində bir gözəl cariyə var idi ki, sanki on dörd gecəlik ay idi”. Əmmar (ə.s) dedi: “Bu ətiri kim göndərib?”  Xanım (s.ə) dedi: “Onu mənə Cənnətin gözətçisi Rizvan verib. Bu cariyələrə də əmr edib ki, mənimlə birgə gəlsinlər. Onların hər birinin sağ əlində Cənnət meyvələrindən bir meyvə vardır. Sol əllərində isə, Cənnət reyhanlarından[1] bir dəstə var”. Mən cariyələrə və onların gözəlliklərinə baxıb dedim: “Siz kiminsiniz?” Cariyələr dedilər: “Biz sənin və ailənin mömin şiələriyik”. Xanım (s.ə) dedi: “Sizin içərinizdə əmim oğlunun zövcələrindən olan birisi var?” Cariyələr dedilər: “Sən dünya və axirətdə onun zövcəsisən. Biz sənin və sənin nəslinin xidmətçiləriyik”. Əmmar (ə.s) deyir: “Xanım Fatimə (s.ə) Həsənə (ə.s) hamilə oldu. Elə ki, onu dünyaya gətirdi, qırx gün sonra, Hüseynə (ə.s) hamilə oldu. Sonra, Zeynəbi (s.ə) və Ümmü-Gülsümü dünyaya gətirdi. Sonra isə, Möhsinə (s.ə) hamilə oldu. Allah Rəsulu (s) vəfat edən zaman o qövm Xanımın (s.ə) evinə daxil oldu, onun əmisi oğlu Əmirəl-Mömininini (ə.s) evindən çıxardılar və (bu zaman) Xanım (s.ə) zərbə aldı. Möhsinü (s.ə) tam bir uşaq halında ikən düşürdü. Onun xəstəliyinin və vəfatının səbəbi də məhz bu idi”.

 

Əbu Cəfər ət-Təbəri Məhəmməd b. Cərir b. Rüstəm, “Dəlailul-İmamə” kitabı, 1-ci cild, 28,29-cu səhifələr, 33-cü hədis, Nəşr: “Muəssətul-Aləmi lil-Mətbuat”, Beyrut, Lübnan, 1408/1988, 2-ci çap (online pdf)

Kitabı yükləmək üçün ünvan

Online mənbə

Hədisin sənədində olan Məhəmməd b. Əmmar əl-Kindi, və atası Əmmar əl-Kindi məhmul[2] ravilərdir.

 

Əllamə Məclisi (r.a) yazır:

 

Rəvayət uzun olduğundan əsas hissəni təqdim edirik

حدثنا أبو الحسين محمد بن هارون بن موسى التلعكبري، قال: حدثنا أبي رضي الله عنه، قال: حدثنا أبو علي محمد بن همام، قال: حدثنا جعفر ابن محمد بن مالك الفزاري الكوفي، قال: حدثني عبد الرحمن بن سنان الصيرفي، عن جعفر بن علي الحوار، عن الحسن بن مسكان، عن المفضل بن عمر الجعفي. عن جابر الجعفي، عن سعيد بن المسيب، قال: … ويستنفرهم فيعدونه النصرة ليلا ويقعدون عنه نهارا، فأتيت داره مستيشرا لاخراجه منها، فقالت الأمة فضة – وقد قلت لها قولي لعلي: يخرج إلى بيعة أبي بكر فقد اجتمع عليه المسلمون فقالت – إن أمير المؤمنين (ع) مشغول، فقلت: خلي عنك هذا وقولي له يخرج وإلا دخلنا عليه وأخرجناه كرها، فخرجت فاطمة فوقفت من وراء الباب، فقالت: أيها الضالون المكذبون! ماذا تقولون؟ وأي شئ تريدون؟. فقلت: يا فاطمة!. فقالت فاطمة: ما تشاء يا عمر؟!. فقلت: ما بال ابن عمك قد أوردك للجواب وجلس من وراء الحجاب؟. فقالت لي: طغيانك – يا شقي – أخرجني وألزمك الحجة، وكل ضال غوي. فقلت: دعي عنك الأباطيل وأساطير النساء وقولي لعلي يخرج. فقالت: لا حب ولا كرامة  أبحزب الشيطان تخوفني يا عمر؟! وكان حزب الشيطان ضعيفا. فقلت: إن لم يخرج جئت بالحطب الجزل وأضرمتها نارا على أهل هذا البيت وأحرق من فيه، أو يقاد علي إلى البيعة، وأخذت سوط قنفذ فضربت وقلت لخالد بن الوليد: أنت ورجالنا هلموا في جمع الحطب، فقلت: إني مضرمها. فقالت: يا عدو الله وعدو رسوله وعدو أمير المؤمنين، فضربت فاطمة يديها من الباب تمنعني من فتحه فرمته فتصعب علي فضربت كفيها بالسوط فألمها، فسمعت لها زفيرا وبكاء، فكدت أن ألين وأنقلب عن الباب فذكرت أحقاد علي وولوعه في دماء صناديد العرب، وكيد محمد وسحره، فركلت الباب وقد ألصقت أحشاءها بالباب تترسه، وسمعتها وقد صرخت صرخة حسبتها قد جعلت أعلى المدينة أسفلها، وقالت: يا أبتاه! يا رسول الله! هكذا كان يفعل بحبيبتك وابنتك، آه يا فضة! إليك فخذيني فقد والله قتل ما في أحشائي من حمل، وسمعتها تمخض وهي مستندة إلى الجدار، فدفعت الباب ودخلت فأقبلت إلي بوجه أغشى بصري، فصفقت صفقة  على خديها من ظاهر الخمار فانقطع قرطها وتناثرت إلى الأرض، وخرج علي، فلما أحسست به أسرعت إلى خارج الدار وقلت لخالد وقنفذ ومن معهما: نجوت من أمر عظيم

 

“Bizə Əbül-Hüseyn Məhəmməd b. Harun b. Musa ət-Tələkbəri rəvayət etdi və dedi: “Bizə atam (r.a) rəvayət etdi və dedi: “Bizə Əbu Əli Məhəmməd b. Həmmam rəvayət etdi və dedi: “Bizə Cəfər b. Məhəmməd b. Malik əl-Fəzzari əl-Kufi rəvayət etdi və dedi: “Mənə Əbdür-Rəhman b. Sinan əs-Seyrəfi rəvayət etdi və dedi: “Cəfər b. Əli əl-Hivardan, o əl-Həsən b. Miskandan, o da Müfəzzəl b. Ömər əl-Cufidən, o da Cabir əl-Cufidən, o da Səid b. Museyyibən rəvayət edərək dedi: “… Ömər b. Xəttab dedi: “(Əli) Onlardan[3] yardım istəyirdi. Onlar da, gecə vaxtı Əliyə (ə.s) kömək edirdilər. Lakin, səhər olunca ona yardım etməyə heç kim gəlmədi. Mən Əlinin (ə.s) evinə getdim ki, onunla məsləhətləşib onu evindən çıxarım. Xanım Fatimənin (s.ə) kənizi Fizzə (qapıya çıxdı). Mən ona xitabən dedim: “Əliyə de ki, Əbu Bəkrə beyət etməyə gəlsin, müsəlmanlar onun başına yığışıblar”. Fizzə dedi: “Əmirəl-Möminin (ə.s) məşğuldur”. Mən dedim: “Boşla bu sözləri. Ona de ki, evdən çıxsın, əks halda biz evə daxil olub onu zorla çıxararıq”. Bu zaman, xanım Fatimə (s.ə) (içərdən qapıya) tərəf çıxıb, qapının arxasında dayandı və dedi: “Ey azğın yalançılar! Nə deyirsiniz? Nə istəyirsiniz?” Mən dedim: “Ey Fatimə!” Xanım (s.ə) dedi: “Nə istəyirsən ey Ömər?” Mən dedim: “Batil sözləri və qadınların nağıllarını bir kənara qoy. Əliyə (ə.s) de ki, evdən çıxsın. Nə məhəbbət nə də ehtiram (yoxdur artıq)”. Xanım (s.ə) dedi: “Məgər hizbi şeytanla[4] məni qorxudursan ey Ömər? Şeytanın dəstəsi (hər zaman) zəifdir”. Mən dedim: “Əgər çıxmasa, çoxlu ağac gətirib od qalayacam və bu evi onun əhli ilə birlikdə yandıracam. Ya da Əli (ə.s) zorla beyətə gələcək”. Bu sözləri deyib Qunfuzun qamçısını götürdüm və qamçını vurdum. Sonra Xalid b. Vəlidə dedim: “Sən və adamlarınız odun toplamağa başlayın. Mən od qalayacam”. Xanım (s.ə) dedi: “Ey Allahın (c.c) düşməni, ey Allah Rəsulunun (s) düşməni, ey Əmirəl-Möminin (ə.s) düşməni”. Xanım Fatimə (s.ə) əllərini qapıya qoyaraq mənə qapını açmağa mane olmağa çalışdı. O, qapını sıxdı və mən qapını aça bilmədim. Bu səbəblə də, qamçı ilə onun əllərinə vurdum və onun əlləri ağrıdı. Bu zaman, Fatimənin (s.ə) ucadan nalə və ağlamaq səsini eşitdim. Az qalsın ki, ürəyim yumşalıb qapıdan geri qayıdım. Əliyə (ə.s) olan kinim, onun ərəblərin pəhlavanlarının qanını necə tökməsini və Məhəmmədin (s) hiylə və sehrini xatırladım. Qapıya təpik vurdum. Qapı Fatiməni (s.ə) sıxdı və qapının iti uclu dəstəyi ona batdı. Fatimədən (s.ə) elə bir nalə eşitdim ki, elə bildim Mədinə alt-üst oldu. Xanım (s.ə) dedi: “Ey atacan! Ey Allahın Rəsulu! Sənin sevilgili qızın ilə gör necə davrandılar? Ah ey Fizzə! Kömək et, götür məni. Vallahi, bətnimdə bari-həmlim öldü”. Onun divara söykənər halda, titrədiyini eşitdim. Qapını itələyib içəri girdim. Fatimə (s.ə) elə bir üzlə qarşımda durdu ki, (nuru) gözlərimi tutdu. Mən hicabın üstündən ona bir sillə vurdum. Bu sillə nəticəsində onun sırğası parçalanıb yerə töküldü. Bu zaman Əli (ə.s) (otaqdan) çıxdı. Elə ki, onun (çıxdığını) gördüm, tez evdən çölə çıxdım. Sonra, Xalidə, Qunfuza və onlarla birlikdə olanlara dedim: “Bizlər çox böyük bir işdən qurtulduq”.

 

Əllamə Məhəmməd Baqir Məclisi Əhməd b. Abdullah əl-Məruf, “Biharul-Ənvar əl-Camiətu lidurar əxbarul-Əimmətul-Əthar aleyhumus-Səlam” kitabı, 30-cu cild, 369-cu səhifə, 151-ci hədis, Nəşr: “Muəssətul-Aləmi lil-Mətbuat”, Beyrut, Lübnan, 1429/2008, 1-ci çap (kitabı yükləmək üçün ünvan) 

Online mənbə

 

Əllamə Məclisi (r.a) rəvayəti nəql etməzdən öncə, “Dəlailul-İmamə” kitabının 2-ci cildindən bu rəvayəti götürdüyünü qeyd edir. “Dəlailul-İmamə” kitabının 2-ci cildi isə, bizlərə gəlib çatmamışdır. Rəvayətin sənədinə gəlincə isə, Cəfər b. Məhəmməd b. Malik cərh olunmuş ravilərdəndir. Əbdür-Rəhman b. Sinan əs-Seyrəfi və Cəfər b. Əli əl-Hivar isə, məhmul ravilərdir.

 

Şeyx Mufid (r.a) yazır:

 

Rəvayət uzun olduğundan əsas hissəni təqdim edirik

أبو محمد، عن عمرو بن أبي المقدام، عن أبيه، عن جده قال: ما أتاني على علي عليه السلام يوم قط أعظم من يومين أتياه، فأما أول يوم فاليوم الذي قبض فيه رسول الله صلى الله عليه وآله، وأما اليوم الثاني فوالله إني لجالس في سقيفة بني ساعدة عن يمين أبي بكر والناس يبايعونه إذ قال له عمر: يا هذا لم تصنع شيئا ” ما لم يبايعك علي فابعث إليه حتى يأتيك فيبايعك، قال: فبعث قنفذا “، فقال له: أجب خليفة رسول الله صلى الله عليه وآله، قال علي عليه السلام: لأسرع ما كذبتم على رسول الله صلى الله عليه وآله ما خلف رسول الله صلى الله عليه وآله أحدا ” غيري، فرجع قنفذ وأخبر أبا بكر بمقالة علي عليه السلام فقال أبو بكر: انطلق إليه فقل له: يدعوك أبو بكر ويقول: تعال حتى تبايع فإنما أنت رجل من المسلمين، فقال علي عليه السلام: أمرني رسول الله صلى الله عليه وآله أن لا أخرج بعده من بيتي حتى أؤلف الكتاب فإنه في جرائد النخل وأكتاف الإبل فأتاه قنفذ وأخبره بمقالة علي عليه السلام، فقال عمر: قم إلى الرجل، فقام أبو بكر وعمر وعثمان وخالد ابن الوليد والمغيرة بن شعبة وأبو عبيدة بن الجراح وسالم مولى أبي حذيفة وقمت معهم و ظنت فاطمة عليها السلام أنه لا تدخل بيتها إلا بإذنها، فأجافت الباب وأغلقته، فلما انتهوا إلى الباب ضرب عمر الباب برجله فكسره – وكان من سعف – فدخلوا على علي عليه السلام و أخرجوه ملببا “. فخرجت فاطمة عليها السلام فقالت: يا أبا بكر وعمر تريدان أن ترملاني من زوجي والله لئن لم تكفا عنه لأنشرن شعري ولأشقن جيبي ولآتين قبر أبي ولأصيحن إلى ربي

 

“Əbu Məhəmməddən, o Əmr b. Miqdamdan, o atasından, o da atasından rəvayət edərək dedi: “İmam Əli (ə.s) 2 dəhşətli gün kimi yanıma gəlmişdi. Birinci gün, Peyğəmbər (s) vəfat edən zaman idi. Lakin 2-ci gün isə, Allaha (c.c) and olsun ki, mən Bəni Səqifədə Əbu Bəkrin sağ tərəfində əyləşmişdim. Camaat da gəlib Əbu Bəkrə beyət edirdi. Ömər dedi: “Ey (Əbu Bəkr), nə qədər ki, Əli (ə.s) səninlə beyət etmiyib, bu (edilən beyətlər) heç bir şeyi düzəltməyəcəkdir”. Sonra Ömər dedi: “Qunufu ora göndər”. Əbu Bəkr Qunfuza dedi: “(Get Əliyə de ki,) Peyğəmbər (s) xəlifəsi səni çağırır”. (Qunfuz xəbəri Əliyə (ə.s) çatdırdı) İmam Əli(ə.s) dedi: “Nə tez Peyğəmbərin (s) adından yalan danışdız. Allah Rəsulunun (s) məndən başqa xəlifəsi yoxdur”. Qunfuz qayıdıb imam Əlinin (ə.s) dediklərini Əbu Bəkrə xəbər verdi. Əbu Bəkr dedi: “Qayıt və ona de ki, Əbu Bəkr səni beyət etmək üçün çağırır, sən də müsəlmanlardansan gəl beyət et”. (Qunfuz Əlinin (ə.s) yanına getdi) Əli (ə.s) buyurdu: “Allah Rəsulu (s) mənə əmr edib ki, Quranı cəm etmədən çölə çıxmayım, o xurmanın qabığından və dəvənin dərisindəndir”. Qunfuz qayıdıb Əlinin (ə.s) dediklərini onlara xəbər verir. Ömər (Qunfuza) dedi: “Dur ora gedək!” Əbu Bəkr, Ömər, Osman, Xalid b. Vəlid, Muğirə b. Şöbə, Əbu Ubeydə b. əl-Cərrah və Əbu Huzeyfənin qulu Salim ayağa qalxdı və ora getdilər. Xanım Fatimə (s.ə) güman edirdi ki, onlar onun icazəsi olmadan evinə daxil olmazlar. Xanım (s.ə) qapını bağladı. Onlar qapıya yaxınlaşdığı zaman, Ömər ayağı ilə qapıya zərbə vurub sındırdı. Qapı xurmanın liflərindən ibarət idi. Onlar içəri daxil olub, Əlini (ə.s) itələyərək evdən çıxartdılar. Xanım Fatimə (s.ə) çölə çıxıb dedi: “Ey Əbu Bəkr və Ömər istəyirsiz ki, məni həyat yoldaşımdan ayırasız?! Əgər, ona bir şey eləsəz, saçımı açaram , ətəyimi cıraram, Atamın qəbrinə gedib Rəbbimə fəryad edərəm”.

 

Əbu Əbdullah əl-Mufid Məhəmməd b. Məhəmməd b. Numan b. Əbdüs-Səlam b. Cabir əl-Bağdadi, “Əl-İxtisas” kitabı, 1-ci cild, 185,186-cı səhifələr, Səqifə hədisi, Təhqiq: Əli Əkbər əl-Ğəffari və Seyid Mahmud əz-Zərnədi, Nəşr: “Darul-Mufid”, Beyrut, Lübnan, 1414/1993, 2-ci çap (kitabı yükləmək üçün ünvan)

Online mənbə

 

Hədisin sənədində olan, Əmr b. Miqdam, atası və babası, məçhul şəxslərdir.

 

Şeyx Təbərsi (r.a) yazır:

 

وعن عبد الله بن عبد الرحمن قال: ثم إن عمر احتزم بأزاره وجعل يطوف بالمدينة وينادي: ألا إن أبا بكر قد بويع له فهلموا إلى البيعة، فينثال الناس يبايعون، فعرف أن جماعة في بيوت مستترون، فكان يقصدهم في جمع كثير ويكبسهم ويحضرهم المسجد فيبايعون حتى إذا مضت أيام أقبل في جمع كثير إلى منزل علي عليه السلام فطالبه بالخروج فأبى، فدعا عمر بحطب ونار وقال: والذي نفس عمر بيده ليخرجن أو لأحرقنه على ما فيه. فقيل له: إن فاطمة بنت رسول الله وولد رسول الله وآثار رسول الله صلى الله عليه وآله فيه، وأنكر الناس ذلك من قوله، فلما عرف إنكارهم قال: ما بالكم أتروني فعلت ذلك إنما أردت التهويل، فراسلهم على أن ليس إلى خروجي حيلة لأني في جمع كتاب الله الذي قد نبذتموه وألهتكم الدنيا عنه، وقد حلفت أن لا أخرج من بيتي ولا أدع ردائي على عاتقي حتى أجمع القرآن. قال وخرجت فاطمة بنت رسول الله صلى الله عليه وآله إليهم فوقفت خلف الباب ثم قالت: لا عهد لي بقوم أسوء محضرا منكم، تركتم رسول الله صلى الله عليه وآله جنازة بين أيدينا وقطعتم أمركم فيما بينكم ولم تؤمرونا ولم تروا لنا حقا، كأنكم لم تعلموا ما قال يوم غدير خم، والله لقد عقد له يومئذ الولاء ليقطع منكم بذلك منها الرجاء، ولكنكم قطعتم الأسباب بينكم وبين نبيكم، والله حسيب بيننا وبينكم في الدنيا والآخرة

 

“Abdullah b. Əbdür-Rəhman dedi: “Sonra, Ömər əbasını çiyninə salıb, Mədinəni dolaşmağa və belə deməyə başladı: “Agah olun! Əbu Bəkrə beyət olunub. Buna görə də, gəlin sizlər də beyət edin”. Beləliklə, camaat gəlib beyət etməyə başladı. Ömər xəbər tutdu ki, bir dəstə şəxs evlərində oturub beyətə etməyə gəlmirlər. O böyük bir dəstə ilə, o şəxslərin evlərinə gedir. Onların əl-qollarını bağlayıb, məscidə gətirir və onlar da beyət edirdilər. Bir neçə gün keçmişdi ki, Ömər böyük bir dəstə ilə Əlinin (ə.s) evinə üz tutdu. Ondan çölə çıxmasını tələb etdi, o isə imtina etdi. Ömər ağac və od gətirilməsini əmr etdi və dedi: “And olsun O şəxsə ki, Ömərin canı onun əlindədir, onlar ya evdən çıxacaqlar, ya da evi içindəkilərlə birgə yandıracağam!” Bir nəfər Ömərə dedi: “Allah Rəsulunun qızı Fatimə (s.ə), Allah Rəsulunun övladları (ə.s) və Allah Rəsulunun (s) əşyaları da evin içindədir”. Camaat Ömərin bu sözünü[5] pis qarşıladı. Elə ki, Ömər cammatın bu işi pis qarşıladığını görüdükdə dedi: “Nə olub sizə?! Mən bunu məhz onları qorxutmaq üçün istədim”. Əli (ə.s) onlara xəbər göndərib bildirdi ki, “mən heç bir şəkildə evdən çıxa bilmərəm. Mən sizin bir kənara atdığınız və dünyanın sizi ondan yayındırdığı Allahın (c.c) kitabını toplamaqla məşğulam. Mən and içmişəm ki, Quranı toplamayınca evdən çölə çıxmayım və əbamı çiynimə salmayım”. Ravi deyir: “Allah Rəsulunun (s) qızı Fatimə (s.ə) (içəridən qapıya tərəf) gəlib qapının arxasında dayandı və dedi: “Sizin kimi pis xələf insanlara rast gəlməmişəm[6]. Allah Rəsulunun (s) cənazəsini ortalıqda qoydunuz, öz aranızdakı əlaqələri qırdınız[7]. Bizi əmir[8] bilmədiniz və bizim üçün heç bir haqq tanımadınız. Sanki, Allah Rəsulunun (s) Qədir-Xumda nə dediyini bilmirsiniz. Allaha (c.c) and olsun ki, Peyğəmbər (s) o gün Əli (ə.s) üçün vilayəti sabit etdi ki, beləcə sizin ona olan[9] ümidinizi kəssin. Lakin, siz sizinlə Peyğəmbəriniz (s) arasındakı əlaqələri qırdınız. Allah (c.c) dünya və axirətdə bizimlə sizin aranızda hesab çəkəndir”.

 

Əbu Mənsur ət-Təbərsi Əhməd b. Əli b. Əbi Talib, “Əl-İhticac” kitabı, 1-ci cild, 105-ci səhifə, Təhqiq: Seyid Məhəmməd Baqir Xorasani, Nəşr: “Darun-Numan”, İraq, Nəcəf, 1386/1966 (online pdf)

Online mənbə

 

Göründüyü kimi, rəvayətin heç bir ravi zinciri yoxdur. Mürsəl olaraq yalnız, bir ravidən nəql olunmuşdur.

 

Məşhur tarixçi Şeyx Məsudi yazır:

 

Rəvayət uzun olduğundan əsas hissəni təqdim edirik

فوجهوا إلى منزله فهجموا عليه وأحرقوا بابه ، وإستخرجوه منه كرهاً ، وضغطوا سيدة النساء بالباب ، حتى أسقطت محسناً

 

“Onlar[10] onun[11] evinə hücum etdilər və evinin qapısını yandırdılar. Onu (ə.s) zorla evdən çıxartdılar. Qadınların seyidəsi (s.ə) qapi arasında qaldı və Möhsini adlı uşağı siqt oldu”.

 

Əbül-Həsən əl-Məsudi Əli b. Hüseyn b. Əli əl-Huzəli, “İsbatul-Vəsiyyə əl-İmam Əli b. Əbi Talib aleyhimus-Səlam” kitabı, 1-ci cild, 154,155-ci səhifələr, Nəşr: “Darul-Ədva”, Beyrut, Lübnan, 1409/1988, 2-ci çap (online pdf)

Kitabı yükləmək üçün ünvan 

 

 

Süleym b. Qeys (r.a) yazır:

فلما رآى علي عليه السلام خذلان الناس إياه وتركهم نصرته واجتماع كلمتهم مع أبي بكر وطاعتهم له وتعظيمهم إياه لزم بيته. فقال عمر لأبي بكر: ما يمنعك أن تبعث إليه فيبايع، فإنه لم يبق أحد إلا وقد بايع غيره وغير هؤلاء الأربعة. وكان أبو بكر أرق الرجلين وأرفقهما وأدهاهما وأبعدهما غورا، والآخر أفظهما وأغلظهما وأجفاهما. فقال أبو بكر: من نرسل إليه؟ فقال عمر: نرسل إليه قنفذا، وهو رجل فظ غليظ جاف من الطلقاء أحد بني عدي بن كعب. فأرسله إليه وأرسل معه أعوانا وانطلق فاستأذن على علي عليه السلام، فأبى أن يأذن لهم. فرجع أصحاب قنفذ إلى أبي بكر وعمر – وهما جالسان في المسجد والناس حولهما – فقالوا: لم يؤذن لنا. فقال عمر: اذهبوا، فإن أذن لكم وإلا فادخلوا عليه بغير إذن فانطلقوا فاستأذنوا، فقالت فاطمة عليها السلام: (أحرج عليكم أن تدخلوا على بيتي بغير إذن). فرجعوا وثبت قنفذ الملعون. فقالوا: إن فاطمة قالت كذا وكذا فتحرجنا أن ندخل بيتها بغير إذن. فغضب عمر وقال: ما لنا وللنساء ثم أمر أناسا حوله أن يحملوا الحطب فحملوا الحطب وحمل معهم عمر، فجعلوه حول منزل علي وفاطمة وابناهما عليهم السلام. ثم نادى عمر حتى أسمع عليا وفاطمة عليهما السلام: (والله لتخرجن يا علي ولتبايعن خليفة رسول الله وإلا أضرمت عليك بيتك النار) فقالت فاطمة عليها السلام: يا عمر، ما لنا ولك؟ فقال: افتحي الباب وإلا أحرقنا عليكم بيتكم. فقالت: (يا عمر، أما تتقي الله تدخل على بيتي)؟ فأبى أن ينصرف. ودعا عمر بالنار فأضرمها في الباب ثم دفعه فدخل فاستقبلته فاطمة عليها السلام وصاحت: (يا أبتاه يا رسول الله) فرفع عمر السيف وهو في غمده فوجأ به جنبها فصرخت: (يا أبتاه) فرفع السوط فضرب به ذراعها فنادت: (يا رسول الله، لبئس ما خلفك أبو بكر وعمر). دفاع علي عليه السلام عن سليلة النبوة فوثب علي عليه السلام فأخذ بتلابيبه ثم نتره فصرعه ووجأ أنفه ورقبته وهم بقتله، فذكر قول رسول الله صلى الله عليه وآله وما أوصاه به، فقال: (والذي كرم محمدا بالنبوة – يا بن صهاك – لولا كتاب من الله سبق وعهد عهده إلي رسول الله صلى الله عليه وآله لعلمت إنك لا تدخل بيتي). فأرسل عمر يستغيث، فأقبل الناس حتى دخلوا الدار وثار علي عليه السلام إلى سيفه. فرجع قنفذ إلى أبي بكر وهو يتخوف أن يخرج علي عليه السلام إليه بسيفه، لما قد عرف من بأسه وشدته. فقال أبو بكر لقنفذ: (إرجع، فإن خرج وإلا فاقتحم عليه بيته، فإن امتنع فاضرم عليهم بيتهم النار). فانطلق قنفذ الملعون فاقتحم هو وأصحابه بغير إذن، وثار علي عليه السلام إلى سيفه فسبقوه إليه وكاثروه وهم كثيرون، فتناول بعضهم سيوفهم فكاثروه وضبطوه فألقوا في عنقه حبلا وحالت بينهم وبينه فاطمة عليها السلام عند باب البيت، فضربها قنفذ الملعون بالسوط فماتت حين ماتت وإن في عضدها كمثل الدملج من ضربته، لعنه الله ولعن من بعث به

 

“İmam Əli (ə.s) insanların ona xəyanət etməsini və ona kömək etməməsini, hamısının Əbu Bəkrin yanında cəm olmasını, Əbu Bəkrə tabe olmalarını və onu daha üstün hesab etmələrini gördükdə, evinə çəkildi. Ömər Əbu Bəkrə dedi: “Sənə nə mane olur ki, Əlidən (ə.s) beyət almırsan? Ondan və bu 4 nəfərdən başqa hamı beyət edib”. Əbu-bəkr o ikisinin arasında[12] ən arığı, ən yumşağı, ən ağıllısı, qeyrətdən ən aşağı idi. Digəri isə, aralarında ən qəlizi, ən kobudu və ən ədəbsizi idi. Əbu Bəkr dedi: “Kimi göndərək?” Ömər dedi: “Qunfuzu göndərək”. O, bəni Udey b. Kəb qəbiləsindəndir və azad olunmuş qullardandır. Çox sərt və qəliz biridir. Onu köməkçilər ilə birlikdə göndərdilər. O, imam Əlidən (ə.s) evə daxil olmaq üçün icazə istədi. İmam Əli (ə.s) onlara icazə vermədi. Qunfuzun dəstəsi Əbu Bəkrə ilə Ömərin yanına getdi. Əbu Bəkr və Ömər məsciddə oturmuşdular, insanlar da onların ətrafında əyləşmişdi. Qunfuzun dəstəsi Əbu Bəkrlə Ömərə xitabən dedi: “Bizə izn vermədilər”. Ömər dedi: “Evə gedin. Əgər, sizə icazə versə verdi. Əgər icazə verməsə, evə iznsiz daxil olun”. Onlar getdilər və xanım Fatiməni (s.ə) görükdə, evə girmək üçün icazə istədilər. Xanım (s.ə) dedi: “Mənim evimə iznsiz daxil olmağa xəcalət çəkmirsiz?!” Qunfuz məlun[13] orada qaldı. Digərləri isə, qayıdıb dedilər: “Fatimə (s.ə) bizə belə dedi və bizim evə iznsiz daxil olmağımıza mane oldu”. Ömər qəzəblənərək dedi: “Bizim qadınlar ilə nə işimiz var?!” Sonra, yanında kı insalara əmr etdi ki, od gətirsinlər. Onlar gedib gətirdilər. Ömər dəstəsi ilə birlikdə odunu Əlinin (ə.s), Fatimənin (s.ə) və iki oğlunun (ə.s) evinin ətrafına yığdılar. Sonra, Ömər Əli (ə.s) ilə Fatimənin (s.ə) eşitmələri üçün ucadan səslənərək dedi: “And olsun Allaha (c.c) ey Əli! Evdən çıxıb Allahın (c.c) xəlifəsinə beyət edəcəksən. Əgər beyət etməsən, evinə od vuracam! Xanım Fatimə (s.ə) dedi: “ Ey Ömər sənin bizimlə nə işin var?” Ömər dedi: “Qapını aç! Əks halda evini yandıracam!” Xanım (s.ə) buyurdu: “Ey Ömər Allahdan (c.c) qorxmursan ki, evimizə daxil olmaq istəyirsən?” Ömər getməkdən boyun qaçırdı. Ömər, alov istədi və evi yandırdı. Sonra, qapıya yüklənərək açıb içəri girdi. Xanım Fatimə (s.ə) Ömərin tərəfinə gələrək “Ey atacan! Ey Rəsulallah!” deyə fəryad etdi. Ömər qılıncını qınında olduğu halda qaldıraraq xanım Fatimənin (s.ə) yanına (qabırğasına) vurdu. Xanım Fatimə (s.ə) fəryad edərək “Ey atacan!” deyə qışqırdı. Bu zaman, Ömər qamçısını çıxararaq Xanım Fatimənin (s.ə) qoluna vurdu. Xanım (s.ə) fəryad edərək dedi: “Ey Rəsulallah! Ömər və Əbu Bəkr sənin geridə buraxdığına nə qədər də pis davranırlar”. Bu zaman Əli b. Əbu Talib (ə.s) yerindən sıçrayıb, Ömərin yaxasından yapışdı və onu silkələyib yerə çırpdı. Burnuna və boynuna yumruq vurdu hətta, onu öldürmək belə istədi. Bu zaman, Allah Rəsulunun (s) sözünü və o həzrətin (s) səbr və dinc əyləşmək barədə etdiyi vəsiyyətini xatırlayıb (əl saxladı) və dedi: “Ey Səhhakın oğlu, and olsun Məhəmmədi (s) peyğəmbərliklə kəramətləndirənə ki, əgər Allah (c.c) tərəfdən öncədən təyin edilmiş bir yazı olmasaydı, bilərdin ki, mənim evimə girə bilməzsən![14] Ömər xəbər göndərib kömək istədi. Camaat gəlib evə doluşdular. Əli (ə.s) qılıncına sarıldı. Bu vaxt Qunfuz Əlinin gücünə və şücaətinə bələd olduğundan onun qılıncı ilə, ona hücüm edəcəyindən qorxub Əbu Bəkrin yanına qayıtdı. Əbu Bəkr Qunfuza dedi: “Qayıt! Gərək o evdən çıxsın. Əks halda, (camaatla birgə) onun üstünə hücum edib, evinə basqın edin. Əgər, imtina etsə evinə od vur. Qunfuz məlun öz adamları ilə birgə qayıdıb, heç bir izin olmadan evə basqın etdi. Bu vaxt Əli (ə.s) qılıncını götürmək istəsə də, onlar onu qabaqladılar. Sayları çox olduğundan onu təklədilər. Bəziləri qılınclarını sıyırıb, onu (hər tərəfdən) əhatəyə atıldılar və onu tutub boynuna ip keçirdilər. Onlar Əli (ə.s) ilə Fatiməni (s.ə) bir-birindən ayırdılar. Xanım (s.ə) qapı ağzında qaldı. Qunfuz məlun bunu gördükdə, Xanımı (s.ə) qamçı ilə vurdu. Xanım (s.ə) öləndə o qamçının yeri bilərzik kimi onun qolunda qalmışdı. Allah (c.c) Qunfuza da onu göndərənə də lənət etsin!”

 

Əbu Sadiq Süleym b. Qeys əl-Hilali əl-Əmiri, “Kitəbu Süleym ibn Qeys əl-Hilali” kitabı, 1-ci cild, 148-151-ci səhifələr, Təhqiq: Məhəmməd Baqir əl-Ənsari, əz-Zəncani, əl-Xuini, Nəşr: “Əl-Hadi”, İran, Qum, hicri 1420-ci il, 1-ci çap (online pdf)

Kitabı yükləmək üçün ünvan

Online mənbə

 

Süleym b. Qeys (r.a) digər səhifədə yazır:

هجومهم على بيت فاطمة عليها السلام وإحراقه
فانطلق قنفذ فأخبر أبا بكر. فوثب عمر غضبان، فنادى خالد بن الوليد وقنفذا فأمرهما أن يحملا حطبا ونارا. ثم أقبل حتى انتهى إلى باب علي عليه السلام، وفاطمة عليها السلام قاعدة خلف الباب، قد عصبت رأسها ونحل جسمها في وفاة رسول الله صلى الله عليه وآله. فأقبل عمر حتى ضرب الباب، ثم نادى: (يا بن أبي طالب، افتح الباب). فقالت فاطمة عليها السلام: (يا عمر، ما لنا ولك؟ لا تدعنا وما نحن فيه). قال: (افتحي الباب وإلا أحرقناه عليكم) فقال: (يا عمر، أما تتقي الله عز وجل، تدخل على بيتي وتهجم على داري)؟ فأبى أن ينصرف. ثم دعا عمر بالنار فأضرمها في الباب فأحرق الباب، ثم دفعه عمر.

 

“Fatimə (s.ə)-nın evinə hücum etmələri evini yandırmaları”.

 

“Qunfuz qayıdıb məsələni Əbu Bəkrə xəbər verdi. Bu zaman Ömər qəzəblənib yerindən sıçradı. Xalid b. Vəlidi və Qunfuzu çağırdı və onlara odun və od götürmələrini əmr etdi. Sonra, gəlib Əlinin (ə.s) qapısına çatdı. Bu zaman, xanım Fatimə (s.ə) qapının arxasında durmuşdu. Həmin vaxt, o atasının (s) vəfatına görə başına sarğı bağlamışdı və bədəni zəifləmişdi. Ömər gəlib qapını döydü və dedi: “Ey Əbi Talibin oğlu, aç qapını!” Xanım Fatimə (s.ə) dedi: “Ey Ömər, bizdən nə istəyirsən? Nə üçün bizdən əl çəkmirsən?” Ömər dedi: “Qapını aç! Yoxsa sizinlə birgə evi yandıracam”. Xanım (s.ə) dedi: “Ey Ömər, görəsən izzət və cəlal sahibi Allahdan qorxmursan ki, evimə daxil olub (üstümə) hücum çəkirsən?” Ömər getmək istəmədi. Od gətirilməsini əmr etdi. Bundan sonra, odu qapıya vurub qapını yandırdı və itələdi”.

 

ضرب الصديقة الطاهرة عليها السلام

 فاستقبلته فاطمة عليها السلام وصاحت: (يا أبتاه يا رسول الله) فرفع السيف وهو في غمده فوجأ به جنبها فصرخت. فرفع السوط فضرب به ذراعها فصاحت: يا أبتاه

 

“Siddiqətut-Tahirənin (s.ə) vurulması”.

“Bu zaman, xanım Fatimə (s.ə) onun qarşısına çıxdı və qışqıraraq dedi: “Ey atacan, ey Rəsulallah!” Bu səfər isə, Ömər qınında olan qılıncını qaldırıb, Fatimənin (s.ə) yanına (qabırğasına) vurdu. Bu məqamda Xanım (s.ə) nalə çəkdi. Ömər qamçısını qaldırıb, Xanımın (s.ə) qoluna vurdu. Xanım (s.ə) “Ey atacan” deyə qışqırdı”.

 

أمير المؤمنين عليه السلام يهم بقتل عمر

فوثب علي بن أبي طالب عليه السلام فأخذ بتلابيب عمر ثم هزه فصرعه ووجأ أنفه ورقبته وهم بقتله، فذكر قول رسول الله صلى الله عليه وآله وما أوصى به من الصبر والطاعة، فقال: (والذي كرم محمدا بالنبوة يا بن صهاك، لولا كتاب من الله سبق لعلمت أنك لا تدخل بيتي)

 

“Əmirəl-Mömininin (s.ə) Öməri öldürmək istəməsi”.

“Bu zaman, Əli b. Əbu Talib (ə.s) yerindən sıçrayıb, Ömərin yaxasından yapışdı və onu silkələyib yerə çırpdı. Burnuna və boynuna yumruq vurdu hətta, onu öldürmək belə istədi. Bu zaman Allah Rəsulunun (s) sözünü və o həzrətin səbr və ona itaət etməsi barədə etdiyi vəsiyyətini xatırlayıb (əl saxladı) və dedi: “Ey Səhhakın oğlu, and olsun Məhəmmədi (s) peyğəmbərliklə kəramətləndirənə ki, əgər Allah tərəfdən öncədən təyin edilmiş bir yazı olmasaydı, bilərdin ki, mənim evimə girə bilməzsən!”[15]

 

يريدون قتل الزهراء عليها السلام بالسيف

 فأرسل عمر يستغيث. فأقبل الناس حتى دخلوا الدار. وسل خالد بن الوليد السيف ليضرب فاطمة عليها السلام فحمل عليه بسيفه، فأقسم على علي عليه السلام فكف

 

“Xanım Zəhranı (s.ə) qılıncla öldürmək istəyirlər”.

“Ömər kömək üçün adam göndərdi. Camaat gəlib evə daxil oldular. Xalid b. Vəlid Fatiməni (s.ə) vurmaq üçün qılıncını çəkdi. Lakin, Əli (ə.s) qılıncı ilə ona həmlə etdi. Bu zaman, Xalid (qorxub) Əliyə (ə.s) and verdi və buna görə də Əli (ə.s) bu işdən əl çəkdi”.

 

Əbu Sadiq Süleym b. Qeys əl-Hilali əl-Əmiri, “Kitəbu Süleym ibn Qeys əl-Hilali” kitabı, 1-ci cild, 386,387-ci səhifələr, Təhqiq: Məhəmməd Baqir əl-Ənsari, əz-Zəncani, əl-Xuini, Nəşr: “Əl-Hadi”, İran, Qum, hicri 1420-ci il, 1-ci çap (online pdf)

Kitabı yükləmək üçün ünvan

Online mənbə

 

Bu məzmunda olan rəvayətlərin bir çoxunu qeyd etmək olar. Lakin, rəvayətlər sənəd baxımından problemli olduğundan[16] hər birini qeyd etməklə mövzunu çox uzatmaq istəmirik.

 

____________________________

[1] Ətirli çiçəklər

[2] Rical kitablarında zikr olunmayan ravi

[3] Mühacir və Ənsardan

[4] Şeytanın dəstəsi ilə

[5] Odun və od istəməsini

[6] İfadənin orijinalında “suul-mahdar” sözü işlənmişdir. “Suul-mahdar” məhz o şəxslərə deyilər ki, həmin şəxslər yanlarında olmayan şəxs barədə pis söz danışarlar. Bizim dilimizdə bu sözün tam qarşılığı olmaması səbəbindən onu “pis xələf” deyə tərcümə etdik. Xanım (s.ə) bu sözü ilə bunu nəzərdə tutur ki, siz Allah Rəsulunun (s) vəfatından sonra onun barəsində yaxşı iş görmədiniz, o Həzrətə (s) hörmətsizlik edib, ailəsinin haqqımızı tapdadınız.

[7] İxtilafa düşüb parçalandınız

[8] Rəhbər

[9] Xilafətə olan ümidinizi

[10] Ömər və dəstəsi

[11] İmam Əlinin (ə.s)

[12] Əbu Bəkrlə Ömərin

[13] Lənət olunmuş

[14] Bilərdin mənim evimə girmək necə olur!

[15] Bilərdin mənim evimə girmək necə olur!

[16] Bəzi rəvayətlərin zəif və bəzilərinin də sənədsiz olduğundan

 

(c) beqiyyetullah.wordpress.com